Column: Leve de vakantie!

De 'Grote Vakantie' is eindelijk begonnen. De nodige media-aandacht en de   repressie hebben het fenomeen luxeverzuim blijkbaar tot aanvaardbare proporties herleid. De School ritmeert weer ons leven tot de laatste dag en het gebrek aan elke vorm van lesinhoud is geen reden om te gaan snipperen; twaalf jaren lang is het van de eerste september tot de eerste juli school. Zolang de pedagogische tanker niet gekeerd wordt, is dat zo en niet anders. Dat is één van die vele zekerheden waarover onze jeugd – en hun ouders – zich alvast geen zorgen moet maken. Nu is het tijd voor die andere zekerheid: de 'Grote Vakantie'! Twee maanden geen opgelegde lessen, huiswerk, leerdoelen … De 'Grote Vakantie', dat is gewoon 'vrij zijn van (schoolse) verplichtingen'. Dat is een houvast, een zekere tegenpool van de 'School'. Tenminste dat was het …

Ik kan moeilijk zeggen dat ik een gelukkige jeugd heb gehad. Ik bedank ook voor de reactionaire mode die wilt dat het vroeger allemaal beter was en voor nostalgie naar een onbezonnen en zorgeloze jeugd moet je ook niet bij mij zijn. Maar als wij Grote Vakantie hadden, dan hadden wij ook écht Grote Vakantie. Je had de School en de Grote Vakantie, dat waren twee zekerheden waaraan niet zomaar getornd werd. Tenzij je herexamens had, werd de School voor twee maanden 'on hold' gezet. Had je herexamens dan werd er in de Grote Vakantie ingebroken, dat voelde niet lekker. Niemand liep echt warm voor die inbraak. Dat kon zeker nooit de norm worden, meenden we.


Enkele tientallen jaren later lijkt het wel dat eens de soep op is, men met eenzelfde gretigheid het ene flauwe afkooksel na het andere blijft opdienen. Of je er nu van lust of niet; je kunt er niet genoeg van eten, want je wordt er sterk van! Terwijl ik dacht dat – abstractie makend van de sport- en scoutskampen, de toneel- en knutselworkshops, de speelpleinwerkingen, de nodige bijlessen … – we vandaag zouden gewekt worden door het nieuws van horden jongeren die de vrijheid vieren, stonden de lange wachtrijen voor de schaarse plekjes aan de 'Zomerschool' de hele dag vooraan in het nieuws. De wachtrijen voor de School krijgen een zomerse variant en de schoolse inbreuken in de 'Grote Vakantie' worden de nieuwe norm.


De School is op alle mogelijke manieren steeds meer aan de Grote Vakantie gaan vreten. We gunnen onze kinderen geen moment van rust meer en zelf worstelen we steeds meer met “een nijpend tekort aan opvang”. De Grote Vakantie is voor de meeste gezinnen van een welkome verademing tot een crisissituatie verworden. Een crisis kan echter ook gezien worden als een uitnodiging om het over een andere boeg te gooien. Misschien moeten we de Grote Vakantie maar eens in ere herstellen. Waarom zouden we niet even vakantie nemen van die dolle bedoening, om wat meer met onze kinderen te gaan dollen? Waarom zouden we niet eens even vrij nemen van de School, vrij nemen van onze verplichtingen, onze kinderen vrij geven en de Grote Vakantie een kans geven? Misschien vinden we elkaar weer. Misschien krijgen we de smaak te pakken en is het niet langer de Grote Vakantie die plaats moet ruimen voor de School, maar de School die plaats moet maken voor een zeer Grote Vakantie. Het lijkt mij het proberen waard …


Gezien de achteruitgang van onze kennis van het Frans, kan het wellicht geen kwaad om deze tekst af te sluiten met een mondje Frans. Voor de kritische lezersters – uit 'Le Plat Pays' of uit het land van de 'jus de oranje' – die de drang voelen om te struikelen over een mogelijke vorm van taalimperialisme, weet dat ik niet begonnen ben. De School heeft decennialang actief aan de zuivering en standaardisering van onze taal gewerkt en vandaag zet de zomerschool dat werk verder. Vergeef me, dat is wat ik onthou van de berichtgeving van vandaag, maar dat is voer voor een andere keer. Want al schiet er voor de meeste jongeren niet veel meer van over en laat de berichtgeving weinig ruimte voor hoop …
Het is verdomme – verdiend of niet – VAKANTIE!


L'école est finie, pourvu que ça dure!

Freddy Bonnu.